Partycypowanie w kosztach utrzymania dziecka po ustaniu małżeństwa

Gdy pomiędzy parą hasło: „rozwód”, każda ze stron powinna zapoznać się z normami regulującymi prawo alimentacyjne. Ustawa kodeks rodzinny i opiekuńczy z dnia 25 lutego 1964 roku z późniejszymi zmianami wskazuje uprawnienia i powinności po ustaniu małżeństwa. Przesłanką zasądzenia rozwodu jest rozpad pożycia małżeńskiego oraz dostarczony pozew rozwodowy przez jednego z małżonków.

W wyroku ogłaszającym ustanie małżeństwa, sąd ma prawo do przyznania opieki nad dzieckiem jeden ze stron, wyznaczenia widzenia się z dzieckiem oraz w jakiej wysokości każdy z małżonków będzie partycypował w kosztach utrzymania małoletniego. Decyzję sąd ogłasza właściwie z korzyścią dziecka bądź rodzeństwa. Sąd może także oznajmić rozwód ze określeniem winowajcy rozkładu pożycia. Rozwiedziony, który nie został ogłoszony winnym rozkładu pożycia i którego sytuacja materialna po rozwodzie uległa znacznemu nadwyrężeniu, może żądać od sądu orzeczenia o wypłacaniu alimentów (wysokość alimentów zależna jest od wydatków rozwiedzionego i sposobności szans zarobkowych oraz zawodowych pozwanego).

Podział majątku po ustaniu małżeństwa może zostać zasądzony również przez sąd na roszczenie jednego z małżonków, pod warunkiem, iż zrealizowanie tego podziału nie będzie skutkować zbytnia zwłoką w całym postępowaniu. Natomiast obowiązek alimentacyjny powstaje po ustaniu małżeństwa, wobec rodzica, któremu stała opieka nad dzieckiem została orzeczona. Obowiązek alimentacyjny obejmuje świadczenia na rzecz utrzymania i wychowania dziecka. Alimenty na dzieci przyznawane są w zależności od możliwości zarobkowych i zawodowych zobowiązanego rodzica.

Dożywotnim obowiązkiem alimentacyjnym są koszty na rzecz dziecka niepełnosprawnego, które nie ma posiada zdolności do samo utrzymania się z powodu chorób zdrowotnych. Rodzic może uchylić się jednak od przelewania alimentów, gdy potwierdzi przed sądem, iż płatności na rzecz dziecka wiążą się z nadmiernym uszczerbkiem na zdrowiu bądź dziecko nie stara się usamodzielnić mimo posiadanych przez nie alternatyw. W orzecznictwie sądowym przyjmuje się zasadę, iż rodzice powinni uczestniczyć w wydatkach utrzymania i wychowania dzieci po połowie, chyba że w razie, gdy jedna ze stron nie ma ku temu nakładów pieniężnych czy też jest niepełnosprawna.